Gidiyorum..

     Düşünüyorum... Sadece düşünüyorum... Başka bir şey gelmiyor çünkü elimden. Korkuyorum kimi zaman, daha kötü olacağını düşündüğümdendir belkide. En çok koyanda olanlar karşısında eli kolu bağlı durmak. Uzanmak için çabalamak ama başaramamak. Başarmak için uzanmak ama yetişememek. Biz de mi kötü olmalıyız. Gittiğimiz yoldan sapıp hatalara mı yönelmeliyiz? Acaba bu mudur kurtuluşumuz?

     Ne zaman yatağa kafamı koyduğumda sadece rahat bir uykuyu düşünebileceğim? Ne zaman rüyalarımda çiçekler göreceğim? Ne zaman tatlı bir günaydınla uyanacağım? Bu soruları arka arkaya dizmek kolay tabii. Adama sorarlar bunları hak etmek için ne yaptın diye? Keşke yaşananların tek suçlusu ben olsam. Keşke her şey benim gidişimle düzelecek olsa. Keşke... O zaman?

    Durmam! Bir dakika bile arkama bakmam. Etkilenecek onca insanı düşünürüm. Yapılan hataları, mantıksız hareketleri, yaşanan olayları düşünürüm. Zaten bu bile yeter ki sadece çekip gitmeme. Evet, bende şimdi bunu yapıyorum işte.

Gidiyorum....